Temperament, tatuaż losu

1700
6
Share:

W okresie dzieciństwa odgrywa kluczową rolę w naszym życiu kształtując nas na dalsze lata. Mimo, że przyjęło się uważać, iż nie należy utożsamiać go z osobowością, to jednak stanowi on ogromną bazę do jej ukształtowania. Sprawia, że mimowolnie stajemy się zbyt pobudliwi, lub ociągamy się w wykonywaniu rożnych czynności. Temperament, czym on właściwie jest i w jaki sposób motywuje nasze życie.

Jako, że temperament jest jednym z najważniejszych składników uwarunkowanych genetycznie najprościej scharakteryzować go będzie jako względnie stały zespół cech, manifestujący się poprzez percepcję rzeczywistości danej jednostki. Jest elementem naszej biologii, a więc rodzimy się z nim i mamy na niego stosunkowo niewielki wpływ. Toteż nawoływanie melancholika, aby nie wchodził w stany depresyjne, choleryka, aby się tak łatwo nie unosił, sangwinika, by nie był chwiejny emocjonalnie i w końcu flegmatyka, aby się pospieszył jest co najmniej bezzasadne, jeśli nie śmieszne. O tych właśnie aspektach decyduje nasz temperament, który naprawdę trudno okiełznać.

Jako pierwszy pojęcie temperamentu wprowadził w V wieku p.n.e., lekarz i filozof grecki Hipokrates. Według jego teorii w organizmie człowieka znajdowały się cztery podstawowe soki (żółć zwyczajna i czarna, krew oraz śluz) i to od ich proporcji w organizmie w dużej mierze zależy ludzkie zdrowie. Natomiast przewaga jednego z nich miała powodować/motywować w człowieku określony rodzaj temperamentu.  Wedle tego co głosił starożytny uczony, nadmiar krwi miał być powodem ekstrawertycznego sangwinizmu. U flegmatyków dominował śluz, żółć zwykła występowała w organizmach choleryków, czarna zaś gromadziła się w ciałach melancholików. W II wieku n.e podobną naukę, uzupełnioną o własne spostrzeżenia kontynuował rzymski medyk Galeon, który rozsławił ją na tyle, że stała się inspiracją dla wielu współczesnych uczonych.

Jak już wyżej wspomniano, wielu uczonych przestrzega przed utożsamianiem temperamentu z naszą osobowością. Dlaczego? Z bardzo prostej przyczyny, osobowość jest zmienna, może ulegać licznym transformacjom w ciągu życia, podczas gdy temperament dostajemy „odgórnie” nie mając na to wpływu. Jest to cecha pierwotna, niejako wpisana w nasz kod DNA, zostajemy nim naznaczeni na całe życie. Stąd na przykład wielu ludzi nie potrafi panować nad emocjami, jest wyczulonych na wszelkie bodźce pochodzące z otoczenia bądź wydaje się pozbawiona emocji potrafi działać bardzo szybko, albo wręcz przeciwnie. Dlatego tak ważne jest, by ludzie wzajemnie poznawali swoje temperamenty, wówczas na pewno będzie łatwiej żyć i akceptować drugiego człowieka. Szczególnie w taką wiedzę powinni zaopatrzyć się rodzice, którzy nazbyt często mają tendencję do oceniania swoich dzieci sądząc, że w ten sposób uda im się wychować je właściwie. Tymczasem dzieje się odwrotnie, dziecko, które stale słyszy „pospiesz się” lub „przestań się guzdrać” na pewno jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki nie dostanie przyspieszenia. Dziecko skłonne do zamyślania, płaczu, częstego smutku na pewno nie tanie się od razu wesołe. Podobnie jak malec nadpobudliwy, złośliwy i wybuchowy, nie stanie się aniołkiem. Oczywiście w takich przypadkach warto też brać pod uwagę inne możliwości, a jeśli to niezbędne skorzystać z pomocy specjalisty. Jednakże z całą pewnością szereg zachowań dzieci, które rodzice uważają za „dziwaczne” niejednokrotnie wynika z rodzaju ich temperamentu. Warto, więc bliżej przyjrzeć się temu zagadnieniu zamiast z góry skazywać pociechę na piętno dziecka „niegrzecznego” i zacząć porównywać je z innymi dziećmi. Co na marginesie jest chyba jedną z najgorszych „metod” wychowawczych jakie kiedykolwiek wymyśliła ludzkość.

 

Wyróżniamy 4 typy temperamentu i choć logicznie byłoby, gdyby w każdym z nas przeważał jeden jego rodzaj, to jednak tak nie jest. Okazuje się bowiem, że działają w nas, jak gdyby dwa rodzaje. To znaczy, że na przykład możemy być typem choleryka z napadami melancholii i stanami depresyjnymi, co zresztą tak znamiennie wśród artystów. Przyjrzyjmy się jednak im wszystkim dokładniej.

Sangwinik – Dzięki wesołemu usposobieniu potrafi łatwo zjednywać sobie ludzi. To typ ekstrawertyczny, a więc cechuje go duża spontaniczność i ekspresja w okazywaniu uczuć. Ma skłonność do popadania w skrajności, a z racji tak dużej potrzeby wyrażenia się w każdy możliwy sposób i bycia duszą towarzystwa ma spore problemy w nawiązywaniu stałych relacji. Może być niestały w uczuciach i despotyczny względem innych osób. Działając często nie ma planu co przekłada się w negatywny sposób na jakość jego pracy, brak organizacji wynika też stąd, że sangwinikowi bardzo często brakuje determinacji. Ma on zdecydowanie słomiany zapał.

W SKRÓCIE:

  1. przyciąga do siebie ludzi,
  2. gadatliwy, dusza towarzystwa,
  3. wesoły, sympatyczny, dowcipniś,
  4. urodzony aktor,
  5. niestabilny emocjonalnie,
  6. szczery, dobroduszny,
  7. wewnętrzne dziecko,
  8. trudno na nim polegać,

 

Choleryk –  Cechuje go szereg gwałtownych i nieprzemyślanych działań, których z reguły po jakimś czasie żałuje. Jest nerwowy, nadpobudliwy, nierzadko też agresywny w stosunku do bliskich. Bywa uparty co wydaje się być bardzo dobrą cechą w biznesie, a w połączeniu z wewnętrzną siłą jaką posiada, jest w stanie odnosić spektakularne sukcesy w niemal każdej branży. Jednakże z racji tego, że tak ciężko mu panować nad emocjami, często jego projekty skazane są prze to na niepowodzenie. Nie jest to jednak typ człowieka, którego można łatwo „złamać” i choćby miał iść po przysłowiowych trupach do celu, to prędzej czy później dopnie swego. W związku z tym jest to, też typowy pracoholik ukierunkowany na osiąganie wyznaczonych priorytetów, lubi wyzwania i adrenalinę.  Zważywszy na wzmożoną pobudliwość jego zachowań, nie ma wielu przyjaciół, jednakże tym, którzy z nim zostaną, nigdy nie odmówi wsparcia i pomocy.

W SKRÓCIE:

  1. samodzielny w działaniach,
  2. preferuje aktywność,
  3. wyśmienity organizator,
  4. doskonały przywódca i człowiek czynu,
  5. zdecydowany i konkretny,
  6. nie daje się ponieść emocjom,
  7. ciężko go zniechęcić,
  8. skrajny optymista

 

Melancholik – Skrajny pesymista skłonny do nagminnej introspekcji, stanów lękowych i depresyjnych. Taka postawa rodzi w nim artystę- introwertyka niezwykle wrażliwego na piękno. Posiada bogaty świat wewnętrzny, w którym motywem przewodnim jest myśl. Na niej skupia się szczególnie, co pozwala mu na głęboki rozwój duchowy, a w negatywnym aspekcie często prowadzi do wyżej wspomnianej depresji. Z uwagi na to, że jest to raczej człowiek z duszą samotnego filozofa, toteż woli słuchać i obserwować niżeli wdawać się w ożywione dyskusje. Ma wąskie grono przyjaciół, którym dzięki swoim „zapędom” duchowo-psychologicznym, potrafi niezwykle umiejętnie służyć dobra radą. Podejmując określone działania, podobnie jak choleryk, dąży do perfekcji, ale gdy coś nie idzie po jego myśli niestety szybko się zniechęca.

W SKRÓCIE:

  1. skłonny do rozmyślań,
  2. artysta, esteta, idealista
  3. altruista skory do poświeceń,
  4. filozof – pesymista, introwertyk,
  5. niepowodzenia łatwo go zniechęcają,
  6. niekiedy cierpi na zaburzenia osobowości,
  7. miewa stany depresyjne oraz lękowe,
  8. wrażliwy i egzaltowany,

 

 Flegmatyk – W odróżnieniu od wcześniej wymienionych typów temperamentu, flegmatyk jest raczej osobą zrównoważoną emocjonalnie. Cechuje go duży spokój i powściągliwość w okazywaniu uczuć. Tłumi je w sobie co nie do końca jest dobrym rozwiązaniem. Sprawia wrażenie wycofanego, zdystansowanego emocjonalnie.  Jednak pomimo dość poważnego pierwszego wrażenia i wbrew pozorom cechuje go duża wrażliwość i łagodność wobec otoczenia a i wrodzony spokój potrafi oszczędzić mu wielu nerwów i zbędnych konfliktów. Na gruncie towarzyskim jest raczej nieufny, a jednocześnie potrafi być dobrym słuchaczem i wiernym przyjacielem. Z powodzeniem kontempluje rzeczywistość, jednakże na bodźce reaguje w sposób bardzo spowolniony, toteż nie lubi pośpiechu, zmian i ciągłego ryzyka. Zawodowo jest niezwykle sumienny sprawdzając się szczególnie w profesjach typowo administracyjnych oraz tych wymagających mediacji.

W SKRÓCIE:

  1. obiektywny w ocenie sytuacji,
  2. możliwy brak empatii,
  3. skutecznie maskuje swój zapał,
  4. bywa leniwy,
  5. obojętność może przechodzić w apatię,
  6. spokojny i tolerancyjny,
  7. w pracy, choć powolny jest też dokładny i bardzo sumienny,
  8. oręduje przysłowiu „śpiesz się powoli”

 

Naukę radzenia sobie z temperamentem należałoby zacząć już w dzieciństwie, a więc to rodzice po rozpoznaniu tej cechy u swojego dziecka, powinni wdrożyć odpowiednie kroki. I tak u sangwinika warto zadbać o systematyczność i konsekwencje działania. Choleryk powinien umieć rozładowywać napięcia, chociażby poprzez sport. Melancholikowi pomóc może oddane grono przyjaciół, dzięki którym będzie miał szerszy wgląd w swoje stany emocjonalne, natomiast flegmatyk powinien w ogóle nauczyć się je rozpoznawać u innych. Co jednak najważniejsze i niezależne od wszystkiego, trzeba nauczyć się akceptować drugiego człowieka takim jakim jest.

Zapisz się do newslettera

Zapisz się aby otrzymać darmowy ebook „Etyka w Biznesie”

Please wait...

Dziękujemy za rejestrację!

6 comments

  1. Magdalena Palmowska Coaching Serca 16 sierpnia, 2018 at 14:01 Reply

    Wartościowy artykuł ? Rozpoznanie w sobie określonych temperamentów może być bardzo pomocne w codziennym życiu. W moim przypadku jest to mix sangwinika i flegmatyka. Chociaż co ciekawe kiedyś dominował u mnie melancholik.. Regularna aktywność fizyczna wpłynęła dość mocno na moją naturę ? Wiem, że temperament zgodnie z teoriami jest jaki jest, a nasz wpływ na niego jest znikomy, ale widzę (nie tylko u siebie), że określone nawyki mają ogromny wpływ również na nasze sposoby reagowania i na dominujące u nas stany emocjonalne.

    • Swiat Netowrk Marketingu 16 sierpnia, 2018 at 22:43 Reply

      Dziękuje Magdalena. Często jest to mix dwóch a nawet trzech typów temperamentów. Dobre nawyki mogą bardzo pomóc w radzeniu sobie z emocjami i lepszemu funkcjonowaniu na co dzień .

  2. Anna 16 sierpnia, 2018 at 14:32 Reply

    Warto znać rodzaje osobowości. Wtedy jest nam łatwiej zyć. Gdy zidentyfikujemy daną osobę co do rodzaju, nie mamy do niej pretensji, ze jest taka a nie inna. Należy wykorzystać jej atuty, takie jakie ma. Wtedy lepiej nam się żyje

  3. Magda 16 sierpnia, 2018 at 14:55 Reply

    Akurat nie jest to dla mnie nowość, ale fajnie, że zwracasz uwagę, na różne typy osobowości, bo niektórzy jakby o tym zapominają.

    • Swiat Netowrk Marketingu 16 sierpnia, 2018 at 22:40 Reply

      To fakt niektórzy o tym zapominają. A o ile życie było by prostsze gdyby wykorzystywali tą wiedzę w relacjach z innymi.

Skomentuj Swiat Netowrk Marketingu Anuluj pisanie odpowiedzi